Giuseppe Castiglione: "Poëzie is voor iedereen en door iedereen."

Andrea Esposito | Afgelopen zaterdag 13 september vond rond 20.00 uur een zeer interessant cultureel evenement plaats, gewijd aan poëzie, in de Visitapoveri Broederschap op het voormalige stadhuisplein in Forio. Het evenement, gecureerd door Dr. Giuseppe Castiglione, werd gesponsord en georganiseerd door de Broederschap zelf, in samenwerking met de culturele vereniging Incontrarte.

Het evenement – ​​dat jaarlijks met groeiend succes door de organisatoren wordt herhaald – maakt deel uit van de serie "OP HET HEILIGE PLEIN IN SEPTEMBER", die kunst, cultuur en spiritualiteit belicht en plaatsvindt in de sfeervolle setting van het kerkhof van Santa Maria Visitapoveri. Het was een doorslaand succes, vooral gezien de aard van het evenement: poëzie, een genre dat zeker niet bovenaan de literaire hitlijsten staat, gezien de diepgang en de vaak moeilijk te ontcijferen toegankelijkheid ervan voor alle lezers. Het weerspiegelt ook de behoefte aan persoonlijke introspectie, een thema waar veel auteurs – waaronder Castiglione zelf – ons via hun werk toe uitnodigen. We interviewden hem en hij vatte zijn gedachten over poëzie samen en de redenen waarom het vandaag de dag nog steeds van vitaal belang is voor cultuur en kunst in het algemeen.

Dokter, kunt u bevestigen wat u zei? Poëzie is natuurlijk moeilijk te definiëren. Tegenwoordig hebben maar weinig mensen zich nog nooit met deze kunstvorm beziggehouden, maar tegelijkertijd wordt ze steeds minder gewaardeerd. De school heeft ons geleerd de grote dichters te bestuderen, waardoor we beseffen hoe nobel en tegelijkertijd ver verwijderd deze vorm van expressie is van het dagelijks leven.

Maar hoeveel van ons hebben het geprobeerd? Heel veel. Het leven brengt ons ertoe om aspirant-dichters te worden en in esthetische synthese de beste manier te zoeken om gevoelens, melancholie, liefde en wat er in onze ziel leeft uit te drukken. Dit is de leemte in een kunst waarvan ons werd geleerd dat die voorbehouden was aan een selecte groep, maar die we vandaag de dag des te meer overal vinden, van graffiti op muren of sociale media tot vergeten notitieboekjes, wie weet waar. En zo ging de poëzie verloren.

Wat bedoelt u met verloren, dokter? Een trivialisering die de kwaliteit en diepgang ervan aantast? Ik bedoel, het heeft geen identiteit meer, en de dichter is nooit een gewoon mens; noch een beschaafde intellectueel die op anderen neerkijkt, noch een arme dwaas die zichzelf belachelijk maakt door te schrijven. Poëzie is voor en door iedereen. Iedereen zou poëzie moeten lezen, tijdens de pauzes op het werk, in de trein, voor het slapengaan, met vrienden, en iedereen zou erover moeten schrijven.

Is dat niet te veel? Nee, misschien niet genoeg. Ik behoor niet tot degenen die geloven dat stijl een compositie of een gedicht maakt, en ik geloof ook niet dat elke tekst die in een column wordt geplaatst dat doet. Voor mij is poëzie elke delicate vorm van synthese die een emotie uitdrukt, die anders moeilijk te definiëren is. Met proza ​​vertellen we, leggen we uit, geven we contouren en vormen weer. Met poëzie is er geen behoefte aan definities; we brengen onze gevoelens over op anderen, de ongrijpbare en emotionele effecten van die sensaties; we leggen onszelf bloot en onthullen wie we zijn.

Is poëzie dan revolutionair? Absoluut, het is een revolutionaire daad van onbescheidenheid, van amoreel delen van onze meest onbewuste intimiteiten. De enige echte reden waarom een ​​tekst poëzie kan zijn, is zijn oprechtheid; er kan geen intimiteit zijn als er leugens bij betrokken zijn. Vandaag de dag hopen we meer dan ooit dat het een bron van eenheid, discussie en gemeenschappelijke grond zal zijn. Poëzie verdedigen betekent jezelf verdedigen, vrijheid liefhebben en de fascinerende uitdagingen ervan aanvaarden. Poëzie leven betekent je bestaan ​​vervullen.